'Ik wil niet meer.....'

Laren-Vorden 14 km (nog 244 te gaan)
2 mei 2012

De laatste loopdag. Vandaag lopen we deel 1 van het Pieterpadboekje uit (Dat is de onmisbare routebeschrijving; deze bestaat uit twee delen) Volgende vakantie beginnen we in boekje deel 2.
Veertien kilometer maar, vandaag. Daar draaien we onze hand niet voor om tegenwoordig. Hoewel, meestal komt er een moment dat Joris er genoeg van heeft. Vandaag ook weer. 'Was ik er maar nooit aan begonnen,' klaagt hij halverwege. Dat hij klaagt is niet fijn, maar erger is nog dat zijn tempo ook zo terug loopt. Om de haverklap staat hij dan stil en als hij loopt gaat het zo langzaam. Hier wordt ik altijd letterlijk moe van. Mijn rugzak lijkt gevuld met lood als dit het tempo wordt.
Gelukkig is de oplossing simpel. Zoals ik al zei houdt Joris van kletsen. Een vraag over bijvoorkeur Pokemon (of een andere serie bij gebrek aan beter) en hij kan weer kilometers vooruit. En zo komen we rond een uur of twee al in Vorden aan. Deze keer kunnen we met de trein naar huis. Onze vakantie zit er op.

200 km!

Holten-Laren 15 km (nog 258 te gaan)
1 mei 2012

mooie plekjes

Eigenlijk zouden we bij tante Nel logeren. Dat stond al vast toen we uit Pieterburen vertrokken. Ze woont namelijk in dit gebied aan het Pieterpad. Helaas zit ze op het passagemoment in Frankrijk. Het is tenslotte vakantie. Het werd dus camping Holterberg. Niet dat Joris daar rouwig om is, hoor; het is een camping met zwembad. Na zo'n warme dag vind hij dat niet erg. In het zwembad vind hij ook al snel het 'vriendje van de dag'. Dat heb je als rondtrekkend kind; iedere dag een ander vriendje.
Volgens de weersvoorspellingen zou het vandaag gaan regenen. De hele dag. Alleen maar regen. Omdat het, toen we heel vroeg wakker werden, nog droog was, besloten we snel op te staan en alles in te pakken. Niets is zo vervelend als in de regen in te moeten pakken, vind ik. Ons tentje is ook zo klein dat je er echt niets anders in kan doen dan slapen. Dan liever maar wat vroeger op staan.
Op de camping is nog geen menselijk geluid te horen. Overal is het nog stil. Heel zachtjes pakken we alles in. Gisteren hebben we geen boodschappen gedaan dus ontbijten doen we pas na de eerste twee kilometer.

korte pauze

De lucht ziet grauw. Het spoort ons aan nog sneller te werken. Misschien kunnen we nog een stukje lopen voordat de buien echt losbarsten. IJdele hoop, zo blijkt. Precies na de eerste drie stappen barst de bui los. In het toiletgebouw hijsen we ons in de regenkleding. Dat is best een gedoe met rugzakken op.
Welgemoed begeven we ons naar buiten, de regen in.
Als we de camping af lopen is het al weer droog. De hele dag geen spatje regen meer gehad!

In Laren vinden we een erg leuke boerderijcamping. De perfecte afsluiting voor een fijne dag. (en stiekem zijn we ondertussen de 200 km gepasseerd!)

Pieterpadgenoten

Hellendoorn-Holten 16 km (nog 273 te gaan)
30 april 2012


Joris had er zin in! 's Ochtends vroeg stond hij al te popelen om weg te gaan. Na de eerste tien kilometer was z'n zin overigens al een stuk minder.
Het was een warme dag. We waren om negen uur al vertrokken, maar het vroege tijdstip weerhield ons er niet van om al snel onze jassen en truien uit te trekken. Ineens was het wel erg heet in vergelijking met de voorgaande dagen. Heerlijk! En een erg mooie tocht over de Sallandse heuvelrug.

bepakt en bezakt

Kijk, dat is het leuke van zo'n tocht door Nederland. Lopend ontdek je eigenlijk pas hoe mooi ons land is. En vooral ook, hoe afwisselend!


We komen verschillende Pieterpadwandelaars tegen. Sommigen lopen de route heel snel, anderen een etappe per keer. Sommigen lopen 'm alleen, anderen met een groep. Maar altijd zijn ze herkenbaar aan het Pieterpadboekje in hun hand. Zonder dat boekje met uitgebreide routebeschrijving is het pad eigenlijk niet te lopen. Op een regenachtige dag is dat wel eens lastig, want aan een verregend boekje heeft niemand iets. Enfin, niet iets om ons vandaag zorgen over te maken.

De lange pauze

Joris praat graag met mensen. Bij gebrek aan mensen praat hij ook wel tegen zichzelf. Meestal praat hij tegen mij. Zeker tijdens onze tochten. Soms tot mijn oren ervan tuuteren. Ook hij is dan blij met de andere wandelaars. Hij vind het heerlijk om ervaringen uit te wisselen. Meestal is het een korte ontmoeting.Vandaag niet. We komen een leuk, iets ouder echtpaar tegen dat geen bezwaar lijkt te hebben tegen wat gezelschap. Al pratend met hen glijden de kilometers voorbij. Zulke ontmoetingen zijn pas de spreekwoordelijke 'kersen op de taart,' denk ik terwijl we verder lopen. Dit is echt genieten voor ons allemaal. Na een korte pauze op een prachtig plekje lopen we afzonderlijk verder. De meeste wandelaars gaan nou eenmaal sneller dan wij.

Pretpark

hellendoorn 0 km (nog steeds 289 km)
29 april 2012


De krenten uit de pap, noemde iemand het dagje pretpark. Ze had meewarig gekeken toen Joris gisteren aan kwam lopen met zijn rugzak op zijn rug. Joris had haar verteld dat we vandaag het pretpark zouden bezoeken. 'Tja, daar doe je het voor, he?' had ze gezegd. 'Dat zijn de leuke dingen van zo'n wandeltocht.'

Joris op de zwevende stoel

Duidelijk geen pieterpad loopster, had ik gedacht. Die begrijpt het niet helemaal.

Natuurlijk hebben we genoten van ons dagje Hellendoorn. Het was er gelukkig lekker rustig, dus geen rijen voor de attracties. We konden steeds gewoon doorlopen en hebben ons dus tegoed gedaan aan vele malen achtbaan, waterbanen, lasergun-schiet-spellen, voorstellingen, nou ja, te veel om op te noemen. Het was een gezellige, leuke dag, dat zeker. Maar ik ben blij dat we meer lopen dan dat we naar pretparken gaan. Waarschijnlijk is het toch een beetje raar dat zowel Joris als ik daar net zoveel plezier uit halen.

Weer even wennen...

Lemele-Hellendoorn 8 km (nog 289 te gaan)
28 april 2012

Het is de laatste week niet echt mooi weer geweest. Toch zijn we vastbesloten om te gaan lopen. Volgens de weersvoorspelling gaat het wat opklaren dit weekend, dus zonde om een mooi weekend te laten liggen.
Het regent als we opstaan. Niet een klein beetje; het is al uren aan het plenzen. Als de regen even stopt hebben we goede hoop, maar twee minuten later dient de volgende bui zich alweer aan.
We vertrekken toch. Tenslotte is de B&B al gereserveerd. We gaan namelijk naar Hellendoorn. Daar kunnen we niet langs zonder een dagje pretpark. Daarom slapen we de eerste twee nachten in een bed en breakfast, dan hoeven we niet ver te lopen naar- en van het park.
In Lemele drinken we nog even iets bij het vijfsterren bungalow park waar we vorige keer geëindigd zijn.

Als we weer buiten komen schijnt er zowaar een waterig zonnetje. Na een half uurtje gaan zowaar de jassen al uit!


Joris draagt voor het eerst een echte rugzak. Eentje met een stevige rug, goede schouderbanden en een volwaardige heupriem. Het ding weegt leeg bijna net zo veel als zijn vorige vol. 'Best wennen,' zegt Joris. 'Wel lekker die heupband, hoeven mijn schouders minder te tillen. Maar volgens mij is dat niet zonder gevolgen.' Hij denkt even na. 'Ik denk dat ik over drie dagen wel last van mijn heupen zal hebben,' zegt hij dan.

We zijn al snel in Hellendoorn. Het heeft niet meer geregend. Echt een lekkere wen-wandeling!

Sallandse heuvelrug

Ommen-Lemele 13 km (nog 297 te gaan)
19 oktober 2011


We hadden ons die avond heel goed gevoeld. Twee keer achter elkaar zo'n afstand, we waren mega trots op onszelf. Maar onze lijven.... dat was een heel ander verhaal. We waren echt kapot geweest.
Gelukkig voelden we ons allebei na een goede nachtrust weer veel beter. Ik kwam nog wel stijf uit bed en had flink wat spierpijn, maar gloeide gelukkig niet meer zo. Joris niet. Die wilde al de volgende eenentwintig kilometer lopen. 'Nou,' zei ik, 'Dat doen we dus maar niet. Vandaag lekker tien kilometer. We stoppen voordat de man met de hamer z'n klappen uit komt delen.'

En zo begonnen we na een overheerlijk ontbijt aan onze tocht over de sallandse heuvelrug. Dat Nederland er ook zo uit kan zien was voor ons beiden een grote verrassing. We liepen over de heuvels, (onze eerste berg: 78 m) door heidevelden, langs jeneverbesbosjes. Prachtig! Echt genieten! En zo onverwacht.
Omdat het intussen echt herfstig is geworden, zijn ook de kleuren anders. Alles is dan wel uitgebloeid. maar het goud geel en rood van de bladeren is prachtig en geeft kleur aan de bossen. En dan de paddestoelen, niet te vergeten.


Vanaf de Archemerberg hebben we prachtig uitzicht op het onweer in de verte. We zien gordijnen van regen langs trekken. Mede daarom besluiten we de lange pauze uit te stellen tot in Lemele. Daar is vast een droge, warme plek te vinden.

En jawel, een soort van bruincafe staat tot onze beschikking. Die zijn we zo langzamerhand wel gewend. We komen ze veel tegen onderweg. Van die cafeetjes met tapijtjes op de stamtafel en altijd met een biljart en/of dartspel. Gelukkig is er ook altijd een warme kop thee of chocolade melk te krijgen en is er ook meestal een behulpzame, vriendelijke gastheer of -vrouw aanwezig.
Na een uurtje besluiten we nog een stukje door te lopen om bij de in het boekje aangegeven camping een hapje te eten en ons op te laten pikken door Paul. (De vriendelijke gastheer vertelde ons dat een taxi naar het dichtstbijzijnde openbaar vervoer ons minstens veertig euro zou gaan kosten)
De camping blijkt een vijf-sterren bungalowpark te zijn geworden met een luxe restaurant. (Misschien was de taxi toch niet zo'n gek idee geweest) Het eten is er heerlijk. Goed genoeg in ieder geval om onze zestig kilometer mee te vieren. Wat zijn wij beretrots op onszelf!!!

'Stompjes'

Hardenberg-Ommen 21 km (nog 310 te gaan)
18 oktober 2011


De kilometers zijn 's ochtends voelbaar in mijn benen. Het is duidelijk dat ik niet dagelijks negentien kilometer loop; spierpijn dus. Joris niet. 'We lopen naar Ommen, vandaag,' zegt hij stellig bij het ontbijt. 'Eenentwintig kilometer, dat is een heel eind hoor,' probeer ik nog. Maar hij weet het zeker.
En zo beginnen we onze tocht in de stromende regen, vol goede moed, langs de vecht, door het vechtdal.

Grappig, dat juist de regen deze tocht wel heel gezellig maakt. Het is weer eens wat anders dan in de zon lopen. Toch zijn we wel blij als de regenkleding uit kan. Rond een uur klaart het op en breekt de zon door.

In Rheeze zouden we de definitieve beslissing nemen; hier overnachten of doorlopen naar Ommen. Joris heeft nog steeds goede zin en nergens last van dus lopen we door. Ommen zou het zijn!
Een behulpzame vrouw vertelde ons dat door de regen het pad waarschijnlijk wel erg nat zou zijn. 'Ik ken het pad,' zei ze. 'Ik loop het regelmatig hier. Op zulke dagen zak je tot je knieen weg in de modderige weilanden.' Hoewel spannend, leek dat ons toch geen goed idee. We besloten de route iets aan te passen. Stiekem dacht ik dat de tocht daarmee misschien ook wel iets korter zou worden.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken; We waren beiden total loss. De route was van ons gekriskras zeker niet korter geworden en de B&B bleek een paar kilometer van de route te liggen. Joris had het gevoel dat hij op stompjes liep i.p.v. op voeten. Mijn knieen voelden alsof ze achterstevoren in mijn lijf zaten. We strompelden de laatste kilometers en kwamen rond een uur of zes eindelijk aan. Wat een tocht.
Na een broodje en een kopje bouillon zijn we snel in bed gaan liggen. Bekkaf, en reuzetrots op onszelf!!

't Klepperhuus

Coevorden-Hardenberg 19 km (nog 331 te gaan)
17 oktober 2011


het Pieterpad loopt voor ons hotel langs dus de route was zo weer opgepakt. Joris had er zin in en besloot dat hij vandaag best de volle 19 kilometer naar Hardenberg kon lopen. Halverwege zou er evt. ook een overnachtingsplek zijn, maar nee, Hardenberg werd het!
Het is de eerste keer dat we een volledige etappe lopen. Het is wel een beetje aanpoten, maar zeker de moeite waard. En zo lopen we vandaag een prachtige tocht.

We verlaten Drenthe door een poort van zwerfkeien. Wel mooi hoor, maar dat zoiets gefinancierd wordt door de europeesche gemeenschap zet me wel weer aan het denken. Wat zullen al die europeanen blij zijn met zo'n stenen poort op een bijna onoog'lijk wandelpaadje in Nederland. Gelukkig zijn er een aantal Pieterpad wandelaars. Geniet er tenminste nog iemand van...

Enfin, rond vijf uur komen we aan in het Klepperhuus. Wat een ontzettend leuke stadsherberg! Het is ook een opleidingsplek voor gehandicapten en wordt gerund door enorm enthousiaste mensen. Wat hebben we genoten van de sfeer in het restaurantje! Zeker een aanrader voor iedereen die Hardenberg bezoekt.

Naar Coevorden

Dalerveen-Coevorden  8 km (nog 350 te gaan)
16 oktober 2011


Vanwege een onverwachte planning beginnen we pas om half vijf met lopen. We hadden kaartjes voor een leuke voorstelling van het internationaal danstheater, dus daar wilden we eerst nog heen. Maar omdat het juist vandaag en morgen mooi weer zou zijn besloten we toch vandaag te beginnen. Naar Coevorden; Iets verder dan ik had gedacht. Planning blijkt wederom niet mijn sterkste punt. Misschien maakt juist dat de tocht hier en daar wel net even wat spannender.
Ik had namelijk ook geen rekening gehouden met de schemering die in oktober toch wel al rond zes uur begint.

Coevorden blijkt wel een bijzonder stadje (ja, ja, een van de weinige drentsche plaatsen met stadsrechten) De oude vesting-delen zijn tegenwoordig park. En om in de schemering door een onbekend park te lopen is best, nou ja, best een beetje eng. Iedere schaduw lijkt tot leven te komen. Zo zien we beren en wolven tussen de bomen, maar gelukkig ook fonteinen en heel behulpzame mensen. De routebeschrijving is namelijk niet meer te lezen, daar is het al te donker voor. En om deze tijd wil je niet fout lopen!
Ik had al een kamer gereserveerd om zoeken naar een slaapplaats te voorkomen. Gelukkig hadden we het hotel snel gevonden want het werd echt al donker!

Een priegelstukje

wachten op oma

Den Hool-Dalerveen, 4 km (nog 358 te gaan)
5 mei 2011


Binnen een uurtje zijn we in Dalerveen waar we door oma/mama opgehaald worden. Echt een priegelstukje vandaag. Rare planning, maar wel lekker; het is gaan regenen.

Een D-D-D'tje

Sleen-Den Hool, 9km (nog 362 te gaan)
4 mei 2011


We slapen in Sleen in een B&B bij mensen thuis. Erg aardige mensen en de kamer en bedden zijn prima. Toch blijkt maar weer dat een camping voor kinderen veel leuker is; 's avonds op zo'n kamertje zitten is niet erg uitdagend voor Joris. Weet ik meteen weer waarom ik de tent de hele tijd mee sleep!

Vandaag een klein tochtje. Gelukkig maar, want al snel blijkt dat we vandaag last hebben van de Derde-Dag-Dipje. Volgens mij kom je die bij alle meerdaagse sporten tegen. Of je nou op de skie's staat, fietst of loopt, de derde dag is gewoon een lastige. Ineens gaan je spieren protesteren en ga je je afvragen of dit nou echt leuk is om te doen. Misschien liepen we ook wel te lang en hadden we vandaag gewoon eerder pauze moeten houden. Maar zelfs de negen kilometers zijn zwaar.

De aankomst bij het Boheems paradijs maakt gelukkig alles weer goed.

we slapen heerlijk hier!!!!

Vanuit de B&B heb ik een pipowagen gereserveerd. We lopen een geweldig woonwagenpark op, waar kinderen vrolijk rond dartelen. Kijk, dit is ideaal; slapen in een pipowagen met alle voordelen van een camping!
Joris heeft al snel een leuk stel vriendjes gevonden in een 4-jarige tweeling.
Het afscheid van de tweeling de volgende dag doet Joris zelfs een beetje pijn. Verdrietig worden we uitgezwaaid.
En route.....

100 kilometer!!

Schoonoord-Sleen 12 km (nog 371 te gaan)
3 mei 2011

6 km voor ons feestje

De nacht was ijskoud! Het is wekenlang mooi weer geweest en juist deze week zakt de temperatuur. Het is prachtig loopweer; zonnig, tussen de 16 en de 18 graden, maar 's nachts.... De temperatuur daalde tot een paar graden boven nul. En ik ben al zo'n kou-kleum.
Halverwege de nacht kruipt Joris bij mij in m'n mummieslaapzak. Lekker warm is het wel, maar echt niks komma nada aan bewegingsruimte meer. Na een paar uurtjes kruipt hij er dus maar weer uit en proberen we ons warm te houden met extra truien en sokken. Maar pas als de zon opkomt wordt het eindelijk weer wat warmer.

We besluiten de komende nacht maar in een bed en breakfast te overnachten. Dat betekend dat we naar Sleen zullen moeten lopen. Weer 12 kilometer. Met volle bepakking best een hele tippel. Joris draagt deze tocht n.l. zelf zijn kleren, slaapzak, snoepgoed, nintendo en... de haringen van de tent. Dat is aanzienlijk meer dan vorig jaar. Ook hij voelt zijn benen na een dag lopen.

Het passeren van de 100 kilometer grens maakt dat weer helemaal goed. Wat zijn we trots op onszelf!
We maken er een klein feestje van; een extra pauze met water en snoepjes!

Meivakantie 2011

Schoonloo-Schoonoord 12 km (nog 383 te gaan)
2 mei 2011


We beginnen vandaag bij het Loomeer in Schoonloo. Na de slopende tocht van de vorige zomer hadden we hier ons tentje voor het laatst opgezet. Een geweldige natuurcamping midden in het bos, vlakbij een heerlijk meertje waar we natuurlijk zo snel mogelijk in doken. Wat hebben we toen genoten van deze plek!
Het is nu te koud om te zwemmen, maar de herinneringen ophalen is bijna net zo leuk.

trapje over het prikkeldraad

De eerste dag is meteen best pittig. Het grootste deel van de tocht loopt door het bos. Het is een erg mooie tocht, maar nergens een eet-, drink,- of slaapgelegenheid tussendoor. Gelukkig dragen we eten en drinken op onze rug, dus de pauze is geen probleem. Maar in Nederland moet de tent toch echt op een camping, dus lopen we vandaag 12 kilometer.


Onze eerste overnachting is op een super luxe camping bij Schoonoord. Ons inieminie tentje staat tussen de riante bungalowtenten met bijbehorende caravans, maar.........aan het water. (Dat is altijd leuk, ook als het te koud is om te zwemmen.)

recreeren met zand....

Joris heeft een enorm recreatieterrein tot zijn beschikking met zelfs een lucht- springkussen. 'Kunnen we hier vaker heen?' vraagt hij meteen enthousiast. En eenmaal in ons tentje, in de slaapzak fluistert hij: 'Ik was vergeten hoe leuk dit is.'
Dat is fijn om te horen want voorafgaand aan onze tocht is er wel wat geprotesteerd. 'Ik wilde dat we er nooit aan begonnen waren!' zei hij twee dagen geleden nog. Ik moet daarbij wel zeggen dat de voorbereidingen; het inpakken, maar vooral de lekkere-dingen-boodschappen, daar al iets in veranderden.

Zuidlaren-Schoonloo 36 km
zomer 2010


Nog even een herinnering uit onze zomer wandeltocht met tante Nel.
Na weer zo'n uitermate uitputtende tocht van wel ruim vijf kilometer komen we bij een boerderij camping. Eigenlijk is er niets op de camping. Zelfs schaduw is er bijna niet. Volgens de eigenaar is er wel een zwembad even verderop. 'Ja, vlakbij,' zegt hij als we nogmaals informeren naar de afstand. Te voet is alles al snel ver namelijk. Maar nee, dit zwembad ligt bijna om de hoek. Straat uit, links, onder het bruggetje door, rechts, dan weer links en dan ben je er zo.
Al met al was dat de perfecte reden voor ons om hier te blijven voor een nacht. Het was nog vroeg in de middag. Het vooruitzicht om de rest van de dag bij het zwembad door te brengen maakte zelfs ons plekje voor de tent (in de zon) geweldig.
Snel hebben we de tent op gezet en vertrokken we met zwemspullen. Straat uit, links..... Het bruggetje liet wel even op zich wachten. Maar kom, straks liggen we in het zwembad.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, de weg was iets langer dan we van de eigenaar hadden begrepen. De route klopte wel, en met de auto was je er vast in 10 minuten, maar wij hebben nog meer dan een uur door die idiote hitte gelopen!
Maar eerlijk is eerlijk: ik geloof dat ik zelden zo enorm van een zwembad heb genoten!

Zomer 2010

Zuidlaren- Schoonloo 36 km (nog 393 te gaan)
Nee, dit hebben we dus niet in 1 dag gedaan.


Zomer 2010 dus. De week dat tante Nel meeliep.

zonsondergang by Joris

We hadden ons er allemaal erg op verheugd. Het leek Joris geweldig om ook eens met zijn tante te lopen. Voor de broodnodige afwisseling, zeg maar. Voor tante was het de manier om weer eens tijd met neeflief door te brengen. En ik kon eindelijk eens wat gewicht verdelen! Buiten de gezelligheid die mijn zus altijd meebrengt zou ik ook kunnen genieten van een iets lichtere rugzak. Er was gewoon een extra volwassene om mee te helpen met zeulen! En zo gingen we goed gemutst op weg....


Het bleek heet die week. Niet gewoon heet, nee, loeiheet. In de eerste instantie klonk het nog wel leuk: Lekker weer, geen regen, gewoon rustig aan doen, relaxed, vakantie. Nou ja, je kent het vast wel. Genieten noemen we dat.
Afzien werd het. Ongelofelijk, ongenadig afzien. Vijf kilometer per dag was al een enorme opgave. Niet zo zeer voor Joris. Nee, die trok het nog wel, geloof ik. Maar tante Nel en ik......
Nou hebben we het wandelen met rugzakken toch met de paplepel ingegoten gekregen. En tante Nel trekt nog steeds  regelmatig met bepakking over menig bergrug heen. Dus je zou zeggen dat... Nee dus. Soms keken we naar elkaars knalrode, bezwete gezicht en barstten we in lachen uit. Allebei konden we ons niet herinneren het ooit zo zwaar te hebben gevonden.

Ommen-Zuidlaren 13 km (nog 429 te gaan)
6 mei 2010

Het is onze laatste tocht deze vakantie. En alles zit mee. Het is prachtig weer; de zon schijnt en het is niet te warm. Het landschap is mooi en afwisselend. Er is zoveel te zien. Kortom, gewoon genieten.
Wat ben ik mega trots op dat jochie van 8, mijn zoon! In de afgelopen 6 dagen zijn we van Pieterburen naar Zuidlaren gelopen, maar liefst 52 kilometer. Wat heerlijk dat we zulke avonturen kunnen beleven samen. En dat gewoon in Nederland!
Lachend en kletsend lopen we het laatste stukje.
In Zuidlaren trakteren we onszelf op echte zuidlaarder krentebol met een lekkere dikke laag echte boter.

De horizon komt dichterbij

Groningen-Onnen 8,7 km (nog 441,7 te gaan, ongeveer)
5 mei 2010


Het weer is omgeslagen. De zon schijnt, de wind is gaan liggen. Het is zowaar wat warmer geworden. Wat loopt dat anders, zeg. Het is een prachtige lentedag, compleet met zingende vogeltjes en duikende fuuten. We hebben zelfs een ooievaar op zijn nest zien zitten. Het afzien is voorbij! Wel jammer voor de verhalen. Die worden meteen een stuk saaier.
Na Groningen is het landschap wonderbaarlijk anders geworden. Gelijk al, als je Groningen uitloopt, zie je zoveel meer bomen en begroeiing.
'Kijk,' zegt Joris, 'De horizon is dichterbij gekomen.' Het is waar. De enorme vergezichten van het Noorden des lands hebben plaatsgemaakt voor bos en boom.

een aangename lentedag...

Een knapperend haardvuur, by Joris

Helaas is er geen camping in de buurt. We overnachten dus in een Bed en Breakfast in Onnen. Wel een aanrader voor de Pieterpad wandelaar; Echt aan het pad, goede verzorging en 's avonds een knapperend haardvuurtje!

Naar Groningen

Garnwerd-Groningen 15 km (nog 450 te gaan)
4 mei 2010


Joris had vriendschap gesloten met de campinghond: een chihuahua met de naam Macho. Hij wilde hem nog even gedag zeggen voordat we aan onze tocht zouden beginnen. Dat gaf mij mooi de gelegenheid nog even een kop koffie te drinken in het camping restaurant.
Het weer was gelukkig wat bijgetrokken; koud, soms regenachtig, maar toch stukken beter dan gisteren!
Wel lekker om deze etappe zonder rugzakken te kunnen lopen. 15 km blijkt toch best veel voor een beginnende wandelaar. Toch voelt het een beetje als smokkelen.
Al lopend zagen we het landschap veranderen. De uitgestrekte landerijen maakten plaats voor een landschap doorsneden door slootjes, vaarten, dijkjes, dorpjes etc. Groningen saai? helemaal niet!

We kwamen langs het meest gefotografeerde en geschilderde kerkje van Nederland (volgens het boekje dan) Op aandringen van Joris hebben wij daar voor de verandering dus maar eens geen foto van gemaakt.
Nadat we tussen de koeien door waren gelopen (dat is toch iedere keer weer spannend) kwam de stad in zicht.

Jarenlang heb ik op mijn fietsje door Groningen gecrost. Hoe anders is om met een rugzak wandelend door zo'n stad te gaan!

Het is bijna alsof ik de stad voor het eerst zie.
De nacht brengen we door bij oma, die 'toevallig'  aan het Pieterpad woont.

Wat een weer!

Garnwerd 0 km ('t zelfde als gisteren te gaan)
3 mei 2010


Na het eten bij cafe Hammingh zijn we naar de tent gerend. Er was een behoorlijke wind opgestoken. Het regende en het was erg koud.
Toen we eenmaal in de slaapzak lagen, waaide het zo hard dat ik me afvroeg of de tent het zou houden. Het doek klapperde alle kanten op. Wat een lawaai! Stom om hem op de dijk te zetten natuurlijk. Het had zo'n mooie plek geleken, nu kon ik me er alleen maar zorgen om maken.
Joris werd er bang van; de tent ging ook zo hard heen en weer. En het is maar een lichtgewicht tentje. 'Nee, joh. Er gebeurt echt niets,' probeerde ik hem gerust te stellen. 'Tenten zijn hier juist voor gemaakt. Op een heerlijk warme zomer avond zou je immers ook wel zonder tent kunnen.' Dat klonk wel aannemelijk, vond Joris. Gerustgesteld viel hij rustig in een diepe slaap.
Ik echter niet. Mijn argumenten waren niet steekhoudend genoeg om mijzelf te overtuigen. Ik lag me de hele nacht af te vragen of ons gewicht genoeg was om de tent op de grond te houden.
Gelukkig heeft de tent het overleefd.
Het weer blijkt 's ochtends echter onveranderd; koud, nat en guur. We besluiten de rugzakken met de trein naar Groningen te brengen en de volgende dag zonder rugzak de etappe te gaan lopen.

De trekkershut

Winsum-Garnwerd 4,6 km (nog 465,4 te gaan)
2 mei 2010


Eigenlijk was het een prachtige dag geweest, gisteren. Maar de laatste kilometers hadden we door de plensende regen gelopen. Dus al de tweede nacht (na de eerste wandeldag eigenlijk) hebben we onze toevlucht genomen in een trekkershutje. Wel luxe om te vertrekken zonder eerst al je spullen uit het natte gras te hoeven vissen.

De tocht over het groningse platteland valt me honderd procent mee. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me had voorgesteld dat het pas leuk zou worden in Drenthe. De enorm uitgestrekte landerijen waar Groningen bekend om staat, leken me weinig afwisselend tijdens het lopen. Eerlijk is eerlijk: het is hier prachtig. De tocht voert je letterlijk door weilanden waarbij je over hekken moet klimmen of over een plank naar de andere kant van een slootje moet zien te komen. Dat maakt de tocht natuurlijk wel spannend.
Helaas moeten we ook een heel stuk over de weg. Het lijkt wel alsof het asfalt je energie opzuigt. De energie waarmee Joris de sloten bedwingt verdwijnt acuut als we over het asfalt lopen.

Gelukkig doemt dan Garnwerd op. Dat ligt toch wel prachtig, zo achter een dijkje. Een molen en een kerkje maken het idyllische plaatje compleet.
Nadat we het tentje op de dijk hebben gezet blijkt het toch wel een beetje koud.  Gelukkig is aan de andere kant van de dijk een eetcafeetje. Cafe Hamming is tot ver over de grenzen van Garnwerd bekend. Als groninger moet je daar eens geweest zijn, zeg maar. Het lijkt mij een geweldig excuus om het kookstelletje vandaag in de tas te laten.

Pieterburen, de eerste stappen

Pieterburen-Winsum 11 km (nog 470 te gaan)
1 mei 2010 


De eerste stappen zijn misschien wel de belangrijkste.
Natuurlijk hebben we ons voorbereid. Een goede lichtgewicht tent leek ons onontbeerlijk, dus die hebben we aangeschaft, evenals een warme slaapzak. De rest van de lichtgewicht uitrusting was nog aanwezig.
Ik kom namelijk uit een familie waar altijd al veel gelopen werd. Als kind had ik al heel wat kilometers in de benen. Lichtgewicht spullen heb ik gewoon van huis uit meegekregen zeg maar.
Het kookstelletje mag dus misschien wat antiek aandoen, maar het is lichtgewicht en functioneert nog prima. Daarbij roept het koken daarop natuurlijk weer allerlei herinneringen op; leuke verhaaltjes voor het slapen gaan indien nodig.
Maar ondanks al die voorbereidingen: 490 kilometer, dat is best een heleboel. 'Heel Nederland doorlopen?!,' had Joris dan ook geroepen toen ik het idee lanceerde. Tja, zo klonk het ook wel als een heel grote ambitie. Zou Joris het kunnen? Hij was tenslotte nog maar 8. En ik? Ik zou al bijna al zijn spullen moeten dragen. Kon ik dat wel aan?
'Ach,' had ik gezegd. Ik had geprobeerd het een beetje achteloos te laten klinken. 'We hoeven het niet in 1 keer te doen. We beginnen gewoon bij het begin en zien wel waar we uitkomen.'
En dus stonden we in Pieterburen. Opgewekt, energiek, welgemoed en vooral ook met een gezonde dosis afwachtende spanning zetten we de eerste stappen.
De kop was eraf. We gingen het echt gewoon doen!
En als je eenmaal begonnen bent dan hoef je alleen nog maar .......... 481 km te lopen.