Nee, dit hebben we dus niet in 1 dag gedaan.
Zomer 2010 dus. De week dat tante Nel meeliep.
 |
| zonsondergang by Joris |
We hadden ons er allemaal erg op verheugd. Het leek Joris geweldig om ook eens met zijn tante te lopen. Voor de broodnodige afwisseling, zeg maar. Voor tante was het de manier om weer eens tijd met neeflief door te brengen. En ik kon eindelijk eens wat gewicht verdelen! Buiten de gezelligheid die mijn zus altijd meebrengt zou ik ook kunnen genieten van een iets lichtere rugzak. Er was gewoon een extra volwassene om mee te helpen met zeulen! En zo gingen we goed gemutst op weg....
Het bleek heet die week. Niet gewoon heet, nee, loeiheet. In de eerste instantie klonk het nog wel leuk: Lekker weer, geen regen, gewoon rustig aan doen, relaxed, vakantie. Nou ja, je kent het vast wel. Genieten noemen we dat.
Afzien werd het. Ongelofelijk, ongenadig afzien. Vijf kilometer per dag was al een enorme opgave. Niet zo zeer voor Joris. Nee, die trok het nog wel, geloof ik. Maar tante Nel en ik......Nou hebben we het wandelen met rugzakken toch met de paplepel ingegoten gekregen. En tante Nel trekt nog steeds regelmatig met bepakking over menig bergrug heen. Dus je zou zeggen dat... Nee dus. Soms keken we naar elkaars knalrode, bezwete gezicht en barstten we in lachen uit. Allebei konden we ons niet herinneren het ooit zo zwaar te hebben gevonden.
