18 oktober 2011
De kilometers zijn 's ochtends voelbaar in mijn benen. Het is duidelijk dat ik niet dagelijks negentien kilometer loop; spierpijn dus. Joris niet. 'We lopen naar Ommen, vandaag,' zegt hij stellig bij het ontbijt. 'Eenentwintig kilometer, dat is een heel eind hoor,' probeer ik nog. Maar hij weet het zeker.
En zo beginnen we onze tocht in de stromende regen, vol goede moed, langs de vecht, door het vechtdal.
Grappig, dat juist de regen deze tocht wel heel gezellig maakt. Het is weer eens wat anders dan in de zon lopen. Toch zijn we wel blij als de regenkleding uit kan. Rond een uur klaart het op en breekt de zon door.In Rheeze zouden we de definitieve beslissing nemen; hier overnachten of doorlopen naar Ommen. Joris heeft nog steeds goede zin en nergens last van dus lopen we door. Ommen zou het zijn!
Een behulpzame vrouw vertelde ons dat door de regen het pad waarschijnlijk wel erg nat zou zijn. 'Ik ken het pad,' zei ze. 'Ik loop het regelmatig hier. Op zulke dagen zak je tot je knieen weg in de modderige weilanden.' Hoewel spannend, leek dat ons toch geen goed idee. We besloten de route iets aan te passen. Stiekem dacht ik dat de tocht daarmee misschien ook wel iets korter zou worden.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken; We waren beiden total loss. De route was van ons gekriskras zeker niet korter geworden en de B&B bleek een paar kilometer van de route te liggen. Joris had het gevoel dat hij op stompjes liep i.p.v. op voeten. Mijn knieen voelden alsof ze achterstevoren in mijn lijf zaten. We strompelden de laatste kilometers en kwamen rond een uur of zes eindelijk aan. Wat een tocht.
Na een broodje en een kopje bouillon zijn we snel in bed gaan liggen. Bekkaf, en reuzetrots op onszelf!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten